"W cieniu"

WGoral3k

Hmmm... Wszyscy coś wstawiają. Ja chyba też zacznę.
Kilka miesięcy temu zacząłem pisać fanfick (fan fiction, czyli historię opierającą się na stworzonych już przez kogoś elementach świata przedstawionego, na przykład na "Gwiezdnych Wojnach") dotyczący kultowej serii, na której opierało się całe moje dzieciństwo. "Harry Potter". To było coś.
Piszę to raczej dla zabawy i dla szlifowania języka. Opinie miło widziane, proszę o łagodny wymiar kary.

Prolog

Magia.
To jedno, krótkie słowo potrafi wytłumaczyć wszystkie zjawiska, które zachodzą na naszej planecie. Wszystkie, poza miłością i szczęściem.
Owszem, istnieją potężne eliksiry, takie jak Amortencja i Felix Felicis, ale dają one tylko fałszywe poczucie.
Czym w takim razie są te uczucia, jeżeli nie magią?
Nic prostszego. Są częścią nas. Każdy człowiek rodzi się z miłością zakorzenioną w sercu. Może w mniejszym lub większym stopniu, ale jest ona obecna i z czasem daje o sobie znać. Natomiast szczęście... To już co innego.
Szczęście to poniekąd zbiór wszystkich uczuć w odpowiednich proporcjach. Jeżeli brakować będzie chociaż jednego składnika, wszystko legnie w gruzach. A najważniejszym składnikiem szczęścia jest... Miłość, dobro?
Nie.
Zło.
Kiedy osoba jest w stanie euforii, ale nigdy nie zaznała zła i cierpienia... Nie ma ona pojęcia o prawdziwym szczęściu. A jeżeli miała już do czynienia z okrucieństwem? Cóż, wtedy zaczyna ona doceniać wszystkie "pozytywne" uczucia, co prowadzi do osiągnięcia szczęścia. Jednakże, bardzo rzadko trafia się osoba szczęśliwa. Ale istnieje taka i to jej historia...

__________________
Filozoficznie. Aż siebie nie poznaję

Kuba

No cóż.
Bardzo dobrze napisany, wolny od błędów językowych, prolog.
Podobało mi się i będę czytać dalsze części.
E: Taak, bardzo filozoficzne.
xxx

WGoral3k

Dzięki za odpowiedź. Wrzucam od razu rozdział pierwszy, żeby zobaczyć Wasz odzew dotyczący fabuły. Oto on.

Rozdział I. Początek końca

Na parkingu przed dworcem Kings Cross w Londynie panowała cisza przerywana co jakiś czas potężnymi grzmotami. Silne podmuchy wiatru wprawiały zeschnięte liście w spiralny ruch.
Nagle, przy złowieszczym akompaniamencie burzy, zaczęło kropić.
Tu i ówdzie przebiegały grupki ludzi zmagających się z parasolami, które nie chciały się rozłożyć; zupełnie jakby działała na nie jakaś zewnętrzna siła...

Spośród mgły wyłoniły się cztery sylwetki, w tym trzy o płomiennorudych włosach. Wszystkie zanosiły się śmiechem, tak jakby okropna pogoda nie miała na nich żadnego wpływu.

- Ronaldzie Weasley! - Odezwał się stanowczy, ale zarazem rozbawiony kobiecy głos.
- Hermiono, daj spokój. Przecież nic im się nie dzieje, praw... - zaczął Ron, ale urwał, gdyż mżawka zamieniła się w gigantyczne oberwanie chmury.
- Impervius - powiedziała Hermiona wyczarowując wokół rodziny przezroczystą kopułę i głęboko westchnęła - Na gacie Merlina... Przypomnij mi, dlaczego właściwie za ciebie wyszłam?

Ron zająknął się, popatrzył na swoje dzieci - Rose i Hugo - z niemą prośbą o pomoc, po czym żachnął się i powiedział:
- Cóż, wy się nad tym pozastanawiajcie, a ja tymczasem odczaruję parasole tych mugoli, okej?
Odszedł kilka kroków, odprowadzany cichym śmiechem Rose i Hermiony. Hugo natomiast poczuł coś w rodzaju męskiej solidarności, ruszył w stronę ojca i zawołał:
- Tato! Przecież jesteś w kolekcji kart z Czekoladowych Żab, to chyba jasne...

Ron odwrócił się gwałtownie do syna. Popatrzyli sobie w oczy i wybuchnęli zgodnym śmiechem.
- Moja krew! Synu! - Mężczyzna podszedł do chłopaka, zmierzwił mu rude, kręcone włosy i czule go objął. - Nawet nie wiesz... jak bardzo będzie mi cię brakowało, gdy już pojedziesz do Hogwartu.

- Ehm... Nie chcę ci przerywać tego jakże szczerego wywodu, ale... - zaczął Hugo, natomiast Ron wspaniałomyślnie udał, że tego nie słyszy.
- Tato... Tato. Tato! Stoimy właśnie w ulewie, halo! Mógłbyś mnie już puścić?! - nie wytrzymał chłopiec.
Speszony Ron rozejrzał się i szybko ruszył z synem pod pobliski dach budynku. Hermiona i Rose spokojnym krokiem szły za nimi, naśmiewając się z głupoty płci męskiej.

Ron ukrył Hugona za filarem i wyjął różdżkę. Przez chwilę mamrotał jakieś zaklęcia, najwyraźniej próbując znaleźć właściwe, takie które osuszyłoby przemoczonego chłopca:
- Chłoszczyść? Nie, byłbyś wtedy jeszcze bardziej mokry... Incendio? Teoretycznie, mogłoby się udać. Ale nie chcę spalić własnego syna żywcem, co to - to nie!

Hugo, najwyraźniej przerażony nikłymi umiejętnościami swojego ojca, spojrzał wymownie na Hermionę, demonstracyjnie likwidującą kopułę wokół siebie i Rose.
Matka podeszła do Rona i powiedziała:
- Ja się tym zajmę, kochanie. Możesz już przenieść tu nasze walizki. Wiesz, to samo zaklęcie co zwykle.
Widząc jego smutną minę wspięła się na palcach i pocałowała go. Ronald poweselał odrobinę, po czym zaczął machać różdżką w wózek bagażowy. Za każdym końcowym ruchem ukazywał się jeden z kufrów.
Tymczasem, Hermiona zdążyła już wysuszyć Hugona, który rozmawiał z Rose na temat Hogwartu.

- I mówisz, że trzecioklasiści mogą wychodzić w weekendy do Hogsmeade? Ale super! - ekscytował się chłopiec.
- Przestań tak się podniecać, smarku. Ja jestem w trzeciej klasie. Ty dopiero pójdziesz do pierwszej, więc... - pstryknęła mu palcem przed oczami - Nie dla psa kiełbasa!
Hugo zdecydowanie oklapł. Nie minął jeden dzień, odkąd siostra zaczęła ostudzać jego entuzjazm na dosłownie wszystko.
Podczas, gdy chłopiec rzucał nieme klątwy na Rose, Ron przeniósł już wszystkie rzeczy na wózek.

Hermiona popatrzyła na zegar - było siedem minut do jedenastej. Szybko zgarnęła dzieci, po czym pobiegła z nimi do barierki przy peronie 9 i 3/4, zostawiając dyszącego Rona daleko w tyle.
- Dobrze, więc... Rose, pokaż bratu jak się powinno przechodzić przez tę barierę, a ja pomogę waszemu ojcu - zawołała i ruszyła ku rozsypanym po peronie bagażom, przy których krzątał się bezradny Ronald.
Hugon odprowadził matkę wzrokiem i rzekł:
- Czyli... krótko mówiąc, mam wbiec w ścianę?

Rose wywróciła oczami, po czym szybko okrążyła brata i bezceremonialnie wepchnęła go w barierkę. Chłopak oczekiwał na przeszywającą błyskawicę bólu, która... nie nadchodziła.
Więc stał tak w miejscu, z zamkniętymi oczami, dopóki nie przerwał mu rozbawiony głos:
- Eeee... Hugo, co ty w sumie robisz?
Młodzieniec prędko rozwarł powieki i ujrzał całą rodzinę Potterów stojącą dookoła niego.

Ginny patrzyła się na chłopca badawczym wzrokiem, po czym wzruszyła ramionami i popatrzyła na swojego męża Harry'ego, bardziej roześmianego niż zaniepokojonego.
Niezręczną ciszę przerwała Rose, która wpadła z całej siły na brata, cały czas stojącego przy barierce.
- O, cześć ciociu. Cześć, wujku - tutaj się zatrzymała i wymamrotała - Czołem, kuzyni.

James, Albus i Lily kiwnęli głowami na powitanie. Rose nie utrzymywała z nimi dobrego kontaktu; Hugon wręcz przeciwnie. Podszedł do Lily, jego rówieśnicy, i zaczął rozmawiać o Ceremonii Przydziału.
Dwie minuty przed jedenastą, na peron wparowali Ron i Hermiona, przywitani radosnym dogadywaniem Harry'ego i Ginny.
Razem wpakowali bagaże do pociągu i kiedy nastąpił ostrzegający o odjeździe gwizd, szybko się pożegnali.

- I pamiętajcie, że kto chce, może przyjechać do nas na święta - wołała Ginny, wciskając kanapki komu popadnie.

Hugo, Rose, James, Albus i Lily wsiedli do Ekspresu Hogwart, zmierzając ku tegorocznej wielkiej niewiadomej... Choć nie mieli o niczym pojęcia.

Necklice

Pisane lekkim stylem, przyjemne do czytania opowiadanko. Już dawno nie wpadł mi na ekran żaden ff z Harry'ego i cieszę się, że to twój jest pierwszym po przerwie. Podoba mi się pomysł zignorowania upływu czasu na płaszczyźnie psychicznej dorosłych bohaterów i pozostawienie ich osobowości w postaci niemal dziecięcej. Dzięki temu momentami naprawdę mnie rozbawiłeś.
Po przeczytaniu czuję niedosyt i wiem, że z niecierpliwością będę czekała na kolejne rozdziały. Smile

Kuba

No, Wojtek. Brawo! Podobało mi się.

Po takim fragmencie niewiele mogę sądzić, ale widać, że piszesz lekko. Naprawdę przyjemnie mi się czytało.

Niestety zacząłeś tradycyjnie – dzieciaki idą na peron 9 i ¾ i wsiadają do pociągu. To jest nudne. Powinieneś wprowadzić coś nowego albo pominąć ten fragment (choć to byłoby trochę dziwne). Trzeba być innowacyjnym, wprowadzać nowe pomysły w życie. Każdy fan fik nie może się tak samo zaczynać.
Fabuła dopiero się zaczyna; akcji jeszcze nie ma. W końcu to początek. Myślę, że wprowadzisz kilka wątków i będzie ciekawie.

Ogólnie poprawnie napisane, ale zrobiłeś kilka błędów (czasem to też moje subiektywne dygresje). Nie są to ważne błędy, ale przed opublikowaniem zawsze sobie betuj. Wink

Oto one:

Raphael

No.. przeczytałem i muszę powiedzieć, że masz świetny styl. Bardzo na luzie piszesz i z humorem. Za styl ode mnie dostajesz maksimum.

Kolejna zaleta tego fanficku to bohaterowie... są oni przedstawieni tak jak to uczyniła Rowling. Nie w nim zakłamań.... Po prostu są kanoniczni, jakby wyjęci wprost z książek o Harrym Potterze.

Prolog jest inny... z nutką refleksji i zadumy.. Bardzo spodobał mi się. Miałeś świetny pomysł pisząc taki prolog.

Jak prolog był oryginalny i inny, tak rozdział 1 jest po prostu (jeśli chodzi fabułę) nijaki. Zacząłeś tak jak większość przeciętnych fanfickowców. Jednakże to jest twój zapewne pierwszy fanfick (pewności nie mam), więc jest to do wytłumaczenia (podobnie ja zacząłem swój fanfick w świecie Percy'ego Jacksona)

Ogólnie nie jest źle. Pisz kolejne rozdziały. Zobaczymy jak to rozwiniesz. Wiadomo, że po pierwszym rozdziale nie można oceniać fabuły, gdyż jeszcze wszystko może się zdarzyć... Trzymam kciuki i tym podobne. Very Happy